The Bros. Landreth? Vier Canadese roots rockers, waarvan er twee broers zijn (Joey en Dave) en die één album (“Let It Lie”) uitbrachten. Zo zou je ze met enkele woorden kunnen omschrijven. Ze houden van het bluesy gejammer van elektrische gitaren, de deining van het B3 orgel en de geharmoniseerde zwijm van meerstemmigheid. Bij de eerste luisterbeurt bestempel je hun zang als Americana, maar na dieper te graven hoor je waarom deze broers verschillen van hun collega's. Ze zijn niet opgegroeid in het Amerikaanse zuiden, maar in de geïsoleerde prairie van het Canadese Winnipeg, Manitoba. De muziek zit de broers in hun bloed, lang voor ze zelf optraden gingen ze (als baby’s in een mand) mee naar optredens in clubs, waar hun vader ook al eens optrad.

De broertjes tourden in Europa om hun debuut album “Let It Lie” voor te stellen. Wij van Rootstime.be, maakten van hun optreden tijdens het COUNTRYfestival 2015, in Sint Truiden gebruik, om met hen (na hun optreden) een gezellige babbel te doen…

Joey & Dave, (the) Landreth (brothers), welkom in België op de derde editie van dit country festival. Wat komt er in jullie Canadese geest op als je naam België hoort? Kennen jullie Belgische bands, artiesten?

(Omdat ze in België zijn en omdat hun optreden afgelopen is, vraag ik of ze zin hebben in een biertje, het Belgisch uitvoerproduct, waar bijna iedereen hier van houdt. Ze knikken bevestigend, maar hun antwoord is erg typerend…)

Wij drinken geen bier meer, omdat we er te veel van houden…  en dat maakt het net zo moeilijk, als je een muzikant wil zijn.

België? Uiteraard bier, chocolade natuurlijk en… waarvoor we hier zijn, country muziek. De Belgische muziek scene? Zelf kennen we die niet zo goed, maar we weten dat (ze noemen ene) Chris, de Belgische scene wel gekend heeft. Chris Whitley was een Amerikaanse zanger. Hij had een moeilijke carrière, die in België, in ? (ze zijn de naam van de stad vergeten) begon. We zijn beiden grote Chris Whitley Fans!

[*Chris Whitley (1960-2005) was een Amerikaanse muzikant. Whitley werd geboren in Houston en trok samen met zijn gezin door het Zuidwesten van de Verenigde staten. Vele van zijn ervaringen die hij als kind opdeed verwerkte hij later in muziekteksten. Toen Whitley 11 jaar was scheidden zijn ouders, waarna hij introk bij zijn moeder in Vermont. Hier leerde hij gitaar spelen. Hij maakte zijn school niet af en trok naar New York City om daar zijn muziek te gaan promoten. Hij nam een job in Manhattan en in zijn vrije tijd speelde hij in de straten van New York City. De Belg, Dirk Vdw, die hij ontmoette in Washington Square Park was zodanig onder de indruk van zijn uniek gitaarspel en zang, dat hij hem meenam naar België. Op een van zijn optredens in Gent ontmoette hij zijn vrouw Hélène, met wie hij later een dochter Trixie kreeg. Hij keerde terug naar New York City en ging werken in een fotokaderfabriek. Een bevriende fotograaf nam hem mee naar een shoot in een park waar hij de bekende producer Daniel Lanois ontmoette. Lanois nam hem onder zijn vleugels en liet hem een album opnemen. Whitley brak door met "Living With the Law". In 2005 overleed Whitley ten gevolge van longkanker. Zijn broer, Dan, en zijn dochter, Trixie, maakten het nieuws bekend /nvdr.]

Ik zei het al dat jullie afkomstig zijn uit Canada. Jullie groeiden op in Winnipeg, Manitoba. Jullie muziek wordt omschreven als Americana, als muziek van “the American South”. Is dat ook jullie mening?

Onze mening over de definitie van onze sound, hangt af van waar we zijn. In Canada staat “Americana” niet echt voor iets, stelt het weinig voor. In Canada wordt onze muziek omschreven als ‘alternative’ country, als alt-country. Touren we buiten Canada, dan noemen we het Americana. Americana is een naam die een vrij grote lading dekt. Is het geen blues maar een beetje bluesy, geen rock maar een beetje rocky, dan kan je het catalogeren als Americana.
(Ik merk op dat het optreden vandaag niet alleen Americana was, maar dat ik ook Southern hoorde…)
Dat klopt. Er tellen meerdere verschillende invloeden. Toen we de band oprichtten, wisten we niet welke richting we zouden uitgaan. Als broers wouden we samen iets doen, maar we wisten niet precies wat. Wat we nu doen berust op toeval. We zijn opgegroeid met de muziek van onze ouders. Met bands als Steely Dan (Walter Becker & Donald Fagen), The Beatles, Little Feat en andere Amerikaanse bands…  Dan spreek je over Southern rock. We luisterden naar blues, naar jazz, naar alle muziek die er op ons af kwam. De muziek die we brengen is als het ware, het eindproduct van al de muziek die we horen. Als men ons vraagt wat we brengen, zeggen we altijd de “Landreth’s rock collection”.         

Wanneer wisten jullie dat je als broers professionele muzikanten wou worden?

We zijn niet onmiddellijk begonnen als een duo. Een van ons (Dave) ging rond zijn twintigste solo in West Europa van start als rondtrekkend muzikant en de andere (Joey) begon te musiceren op zijn zestiende en wou al van jong af enkel muzikant worden. Het is inderdaad vrij uniek dat broers samen musiceren en touren. Toen we opgroeiden was vader ook een muzikant en moeder hield ook veel van muziek. We hoorden jong heel veel muziek. Later werd vader een houthakker, omdat hij niet alleen wou afhangen van zijn inkomen als muzikant. Hij was heel gelukkig toen hij hoorde dat we samen zouden gaan musiceren.    

Jullie zijn beide songwriters. Spannend? Om problemen vragen? Hoe werken jullie samen?

Wij werken vrij goed samen en we schrijven veel songs samen. Muzikale keuzes maken is niet moeilijk. We vullen elkaar goed aan, wat broeders altijd doen en, zeker als er een oudere broer bij is.

Door wie zijn jullie beïnvloed? Hoe zouden jullie zelf jullie stijl omschrijven?

(Bijna onmiddellijk en in koor) Little Feat, Ry Cooder, John Hiat, SRV, Robben Ford (en er volgen nog enkele namen)… Iedereen! Telkens we een goed nummer horen, denken we, konden we dat maar schrijven.

Jullie vader Wally Landreth is zelf ook muzikant en songwriter. Hoe reageert hij op jullie songwriting?

We spelen op ons album één van vader Wally’s nummers, “I’m A Fool”, dat hij vijftien jaren geleden schreef en op een ander nummer “Runaway Train” zingt hij. Hij inspireerde ons en hij maakt ook deel uit van het album. Hij stond klaar om naar de studio te komen, hem vragen was niet nodig. Het moeilijkste in de studio was, dat wij hem zouden moeten gaan vertellen wat te doen…

Hoe zouden jullie je debuut album omschrijven? Waarom deze titel, “Let It Lie”?
(Opmerking: Ik versprak me hier grandioos, ongewild, met te beginnen met te vragen over hun debuut met de titel “Let It Be”… Waarop hun reactie was: “hadden wij dat album maar geschreven!”)

De titel is één van de nummers op het album. Het nummer gaat over het einde van een liefde, het afbreken van een relatie. Iemand laten gaan en herbeginnen. Voor dat we het album opnamen, waren we nog niet samen als duo, als een band. We speelden in een andere band als gitarist en bassist, voor anderen. We hadden er toen genoeg van en wouden samen werken. Ook dit zit er in het album, in het nummer en in de titel.

Dit was jullie eerste album, wat hebben jullie ervan geleerd?

(Samen) Heel, heel veel. Alles. De songwriting, het samen zingen in een studio. Heel veel dingen over het zaken doen.
En voor jullie volgend album?
Dat zal er heel snel komen! Hopelijk een ander, een verschillend album. We hopen te groeien en te “veranderen”. We gaan ervan uit dat ons tweede album anders zal zijn.

Wat hebben jullie geleerd van jullie muziek?

Goede vraag! Vele songs gaan over persoonlijke verhalen, dingen die je zelf meegemaakt hebt. Als je verdriet hebt, zoek je je vrienden op en drinkt je met hen een bier en vergeet je snel de pijn. Hetzelfde gebeurt als je zingt. Hoe meer je erover zingt, hoe meer het je helpt. Muziek als medicijn… 

Jullie zijn erg jong. Wat willen jullie zeker nog realiseren?

Op die lijst stond “naar Europa komen”, en dat hebben we gedaan. De lijst is nog erg kort… maar dat weten we. We zijn blij hier te zijn en het publiek is een heel dankbaar en heel attent publiek. Fantastisch!

Wat zijn jullie plannen voor de nabije toekomst?

Verder werken aan een tweede album en verder blijven optreden. Volgend jaar in februari, komen we terug naar Europa.

Wat is belangrijk wanneer je op een podium staat?

Dat het publiek naar ons luistert en dat het er is. Hoeveel mensen er zijn is niet echt belangrijk. Vanavond waren ze er ook en ze luisterden heel aandachtig, dat is wat echt telt. Wij zullen er altijd alles aan doen, om ons volledig te geven!

Laatste vraag: Welke vraag vergat ik jullie te stellen?

Of we nog een biertje lusten… (gelach en nog wat gepalaver over bieren, glazen en bars…) Neen, grapje, want we drinken al een tijdje niet meer… 

Thank you again Joey & Dave for your time and thank you for your music! Have a nice time in Belgium and enjoy the festival.

Eric Schuurmans

meer foto's © Rootstime